En toen werd het donker…

Als landschapsfotograaf en natuurliefhebber ben ik erg graag in de natuur. Het liefst ben ik in de bergen. De schone lucht, het ruige landschap en de rust maken dit voor mij tot een van de fijnste plekken om te zijn. Daarom zal ik de komende tijd een aantal blogs schrijven over mijn avonturen in de bergen van Zwitserland.

In mijn vorige twee posts nam ik jullie mee de berg op naar een schitterend bergmeer en had ik het moeilijk in een ongelooflijk mooi landschap. Vandaag hiken we naar de rand van de immense Aletschgletsjer om een bezoekje te brengen aan een indrukwekkende ijsgrot. Er staat ons een groot avontuur te wachten, want de terugweg gaat anders dan wij gepland hadden.

Het staan in deze grot was ongelooflijk; de geur, de kleur, het geluid en toch ook wel de spanning, maakten dit tot een unieke ervaring!

Boven op de berg

Zoals in het vorige blog, begint ook deze hike boven op de berg en omdat hij op de zelfde plek eindigt, kopen we een retour kaartje voor de lift (i.p.v. een hike pass). Hier maken we ook direct de eerste fout; we gaan er namelijk vanuit dat ook deze middenstation lift tot ongeveer 22.00 naar beneden zal gaan. Dus lopen we zonder dit te checken vanuit de drukte naar het begin van de hike.

Voordat we naar de rand van de gletsjer lopen, besluiten we eerst naar de top van de Eggishorn te gaan; we zijn toch al zo dichtbij…

Hoogste punt

Omdat we vlak bij zijn, besluiten we eerst even naar de top van de Eggishorn (2927 meter) te klimmen. Het is een stijle klim over rotsen en kleine paadjes. Maar het is de moeite waard. Het uitzicht vanaf de top is fenomenaal!

Het uitzicht vanaf de Eggishorn is fenomenaal; een immense gletsjer omringd door immense bergen. Beter wordt het niet snel!

Onder het genot van een broodje genieten we van de zon en het schitterende uitzicht! Voor ons ligt de enorme gletsjer en op de achtergrond zien we de Mönch (4107 m), de Eiger (3970 m) en de Jungfrau (4158 m). Stuk voor stuk tot de verbeelding sprekende bergen met legendarische klimroutes!

Een betere plek om een broodje te eten vind je niet snel! Zon, schitterend uitzicht en gezelligheid!

Omleiding

Na het broodje, lopen we naar beneden en beginnen we met de daadwerkelijke hike naar de gletsjerrand. Het begint al goed, want daar waar onze route eigenlijk langs had moeten gaan, staat een bord. Er is een omleiding vanwege steenslag gevaar. Dit soort borden zetten ze er niet voor niets neer, dus volgen wij de omleiding. Hierdoor komt er een aardig lang (en saai) stuk bij. Daar waar we aanvankelijk konden oversteken moeten we nu omlopen. We zitten aan de dal kant van de berg en het uitzicht is niet heel spannend. Maar omdat de route nu steeds daalt, schiet het wel lekker op.

Na een saai stuk langs de dalkant van de berg, zijn we eindelijk weer tussen de bergen. Hier worden we welkom geheten door een stoer schaap.

Weissbier & vegan rösti!

Voor ons ligt een klein stuwmeertje; vroeger was hier de rand van de gletsjer, nu is het een kunstmatige wal. De sporen van global warming zijn hier helaas maar al te duidelijk zichtbaar… De gletsjerrand is nu een paar kilometer lopen van deze plek. Voordat we verder gaan bestellen we hier eerst een groot glas witbier! Met daarbij een vegan rösti! Wie had dat gedacht op deze plek!

Wat een heerlijke plek voor een biertje en lekker eten! Dat vind Kyra ook, want in no time is het op!

De gletsjer

Het is er erg gezellig en het biertje smaakt goed maar we moeten door… De gletsjer roept. We vervolgen ons pad door een schitterend en bizar landschap. Eerst is het nog lieflijk, met kleine meertjes, maar hoe dichter we bij de gletsjer komen, hoe kaler het wordt.

Het landschap wordt met de stap bizarrer. Een ding is zeker: Dit is een van de mooiste plekken waar we ooit zijn geweest.

Aan het eind van het pad lijkt de vegetatie op te houden. Hier moeten we stijl naar beneden. Er stroomt een beek midden door de rotsen in de richting van de gletsjer. Het landschap vormt zich als een trechter steeds meer de diepte in. Het is bizar, overweldigend, verontrustend en mooi tegelijk. Het bord aan het begin van de afdaling geeft ons een duidelijke waarschuwing: pas op! Steenslag!

Het bord wijst ons op het mogelijke gevaar van steenslag. Met name bij de gletsjer is dit een reëel gevaar.

Naar de rand

Na een scherpe daling houdt het pad op en gaat de route verder over afgeslepen rotsen. Het is bizar om te bedenken dat slechts tientallen jaren eerder op deze plek nog ijs lag. Aan de diepe groeven in de rotsen is dit echter duidelijk te zien. Het is schokkend om te zien hoeveel ijs er is verdwenen en hoe ver de gletsjer zich al heeft terug getrokken.

In de rotsen staan diepe groeven die door het langzaam schuivende ijs zijn achtergelaten.

We komen steeds dichter bij de gletsjer en zien nu pas hoe groot deze daadwerkelijk is. Die kiezels die je van boven af ziet liggen, blijken enorme rotsblokken. De breuken en speleten zijn enorme kloven. Alles is groots en imposant!

Het landschap is bizar, groots en buitenaards.

De grot

De beek die we hebben gevolgd gaat via een grot de gletsjer in en verdwijnt in de ijzige diepte. Het lijkt erg aantrekkelijk om via die ingang ook naar binnen te gaan om een kijkje te nemen in de blauwe wereld, maar er is een groot probleem! Er zitten namelijk enorme scheuren in het dak en ook liggen er her en der grote blokken ijs van een eerdere (kortgeleden) instorting. Het is de hele dag warm en zonnig geweest en de ingang is zeer instabiel. Zo’n blok op je hoofd heeft zonder twijfel een dodelijke afloop dus houden we het veilig en blijven we zo veel mogelijk uit de buurt van de ingang.

Het lijkt aantrekkelijk om naar binnen te gaan, maar het moge duidelijk zijn dat dit zeer onverstandig is.

Nog een grot!

Terwijl ik in de opening foto’s maak, is Joke de omgeving aan het verkennen. Al snel heeft ze een andere grot gevonden en na inspectie blijkt deze volkomen stabiel. De opening is een stuk lager en ligt daardoor bijna constant in de schaduw. Via de lage ingang kom je in een buitengewoon mooie blauwe wereld. Toch is het ook wel enigszins spannend. In de grot is het koel, je hoort het geluid van stromend water en een monotone brom. Dit laatste is het zingen van de gletsjer. Iedere gletsjer heeft zijn eigen toon. Dit geluid wordt veroorzaakt door het schuiven van de gletsjer. Om dit daadwerkelijk te horen was voor mij een heel bijzonder moment.

In de gletsjer heerst een bijzondere sfeer; het blauwe licht, het geluid van stromend water en de zang van het ijs.

De tijd dringt

Helaas is het al aan het einde van de dag en de tijd begint te dringen. We verlaten de gletsjer rand maar al snel wordt ik afgeleid door de prachtige kleuren en vormen van het hoger gelegen landschap aan de rand van de gletsjer. Snel nog een paar foto’s met Joke en Kyra for scale, en dan moeten we echt weg!

Joke en Kyra for scale!

We moeten naar het middenstation om daar de lift te nemen naar het dal. Gelukkig kunnen we vlakbij de berghut via een tunnel van een kilometer een stuk afsnijden. Dat scheelt een heel stuk klimmen en terwijl de lage zon het pad verlicht, praten we vol enthousiasme over de schitterende ervaring.

Onderweg maken de dames nog vriendjes met een aanhankelijk schaap 🙂

De laatste lift

Als we bij het liftstation aankomen zien we dat er niemand meer is. De liften zijn binnen en de kabel hangt stil. Dat is geen goed teken. Al snel blijkt dat dit liftstation al om 18.00 dicht is gegaan. Het is nu rond 19.30. We overleggen even; naar het volgende middenstation lopen kost dik twee uren, en naar beneden ook. We kiezen er voor om naar beneden te lopen. Het pad is breed en misschien komen we wel een auto tegen die ons mee wil nemen….

Terwijl we naar het middenstation lopen worden de voor ons liggende bergen beschenen met prachtig licht. De afdaling is hierdoor een waar genot.

We hebben het tempo er behoorlijk in want de zon is net onder gegaan en het zal nu niet lang meer duren voordat het donker wordt. Normaal is dat niet erg, maar laat ik nou net vandaag mijn hoofdlamp zijn vergeten. Die zit nog aan de lader in de tent.

Na een aantal bochten op het brede pad te hebben gehad, gaat onze trail ineens rechtsaf het bos in…

In het bos

We volgen het smalle pad en proberen zo snel mogelijk te lopen. Het is al aardig aan het schemeren. Ineens stopt het pad. We komen aan bij een beek. Ook zijn er delen van recente instortingen te zien (ze zijn in dit gebied bezig met het afbreken van de oude kabelmasten). Geen veilige plek dus. Dankzij de GPS op mijn Garmin horloge weet ik dat het pad heel dicht bij moet zijn en na even zoeken staan we gelukkig weer op de trail.

Het pad gaat verder omlaag en ineens staan we op een steile helling vol omgevallen bomen. Weer zijn we het pad kwijt. Even lijkt het er ook op dat we het niet terug kunnen vinden en we hulpdiensten nodig hebben. Maar wederom lukt het ons het pad terug te vinden. Dit gebeurt nog drie keer waarna we uiteindelijk uit de bouw/sloop zone komen.

Het pad waar we nu opzitten is veel duidelijker te volgen, wel is het aardedonker dus gebruiken we de lamp van mijn telefoon. Die van Joke besparen we zodat we in geval van nood altijd nog kunnen bellen.

Na meer dan 1000 hoogte meters te hebben afgedaald komen we eindelijk aan op asfalt. We zijn nog steeds aan het dalen, maar dit loopt toch een heel stuk beter. Wanneer we uiteindelijk bij de auto staan hebben we 23 km afgelegd. Een mooie wandeling!

Een aantal fouten

Achteraf gezien hebben we een aantal fouten gemaakt waardoor we uiteindelijk door het donker naar beneden liepen:

1. Gewone tickets i.p.v. hiking pass.
2. Niet gekeken hoe laat de laatste lift ging, maar er vanuit gaan dat het voor alle middenstations het zelfde was.
3. Eerst nog naar de top van de Eggishorn.
4. Te lang bezig geweest om bij de gletsjer te komen.
5. De keuze om naar beneden te lopen i.p.v naar het andere liftstation (waarvan we wisten dat die wel open was). Met een hiking pass hadden we zeker voor deze optie gekozen.
6. Geen hoofdlamp mee. Hiken in het donker is niet erg, maar zonder hoofdlamp wel.

Dat het pad was afgesloten door werkzaamheden konden wij niks aan doen. Dit was nergens aangegeven maar het was wel te zien aan alle brokstukken, bouwmaterialen en verwrongen staal. Gelukkig kon ik gebruik maken van mijn gps voor het vinden van de route want google maps wist niet van het bestaan van dit pad af. Uiteindelijk is alles goed gegaan en konden we rustig blijven, maar het kwijt raken van een pad, op een steile helling in het donker is geen pretje. Achteraf was het een mooi avontuur wat ik graag met jullie wilde delen!

Bedankt voor het lezen

Heel erg bedankt voor het lezen! Als je mijn fotografie mooi vindt, volg me dan op Instagram @harmenpiekema en Facebook. Bekijk mijn YouTube channel om behind the scenes vlogs te zien, hier kun je leren hoe bepaalde instellingen te gebruiken en mij volgen op mijn avonturen. Kijk voor gesigneerde prints even in mijn webshop. Alle support is welkom!