De nacht die ons leven veranderde

In Behind the photo wil ik dieper ingaan op waarom en hoe ik een bepaalde foto heb gemaakt. Dit keer gaat het niet zozeer om techniek of fotografie, maar meer om een persoonlijk verhaal. Het is een verhaal over wat we hebben meegemaakt voor, tijdens en na deze geweldige nacht. Een nacht die we nooit zullen vergeten, een nacht die ons leven heeft veranderd!

Miss Aurora begon met veel kleur. Tamron SP 24-70 f/2.8 @ 24 mm | f/2.8 | 20 sec | ISO 1600.

The start van onze trip

Hoewel dit in Zweden gebeurde, begint ons verhaal op 27 september 2017 in het noorden van Noorwegen; in Reine. Joke, haar vader en ik waren op de Lofoten om bouwwerkzaamheden te doen bij het guesthouse van een vriendin van ons. Na twee leuke weken met werken, wandelen, veel noorderlicht, fantastisch eten (de guesthouse-eigenaar is een geweldige kok) en coole fotografie was het tijd om terug naar huis te gaan.

Over een paar dagen zou mijn vriendin Joke 38 weken zwanger zijn en tegen die tijd wilden we thuis zijn. Vanwege haar zwangerschap mochten we niet meer vliegen, dus gingen we met de auto. Om in Reine te komen, hadden we een geweldige toeristische route gereden die door bergen, open vlakten en andere ongelooflijke landschappen die Noorwegen te bieden heeft, voeren. Deze route kostte ons vier dagen en meer dan 2800 km, maar was het zeker waard.

Een van de wegen die we hadden gereden, was de beroemde en ongelooflijk toffe Trollstigen. Deze foto is gemaakt met mijn telefoon.

De weg naar huis

Nu wilden we zo snel mogelijk naar huis, dus kozen we voor de veel snellere route door Zweden. Hoewel nog steeds 2400 km, slaat deze route de meeste bergpassen over. Om van de Lofoten naar het vasteland te komen, namen we om 7 uur de veerboot. Sinds we uit bed kwamen, voelde Joke zich misselijk en werd het erger op de veerboot. De nare geur van worstjes en spek hielp ook niet. We dachten dat het iets te maken had met de drukke weken en dat het met een beetje rust voorbij zou gaan.

Toen we de Zweedse grens naderden, verbeterde de toestand van Joke niet. In feite leek het in de loop van de dag zelfs te verslechteren. Ze had krampen, die in een soort ritme leken te komen. Naïef als we waren, dachten we dat het voorbij zou gaan. We probeerden in plaats daarvan van onze omgeving te genieten.

Een droom voor reizigers

Voor reizigers is Zweden een juweeltje! In de herfst door dit land rijden is prachtig! Zeker het noorden, waar wij doorheen reden was leeg en uitgestrekt. Vaak reden we op brede grindwegen. Onze eerste stop was in Vilhelmina, een klein dorpje in het noorden van Zweden. De route voerde ons over hoogvlakten, langs vele meren en door prachtige bossen.

Rijden op onverharde wegen door deze enorme bossen is zo leuk! Het was prachtig weer en de bomen zaten vol prachtige herfstkleuren!

De beheerder

Toen we bij het park aankwamen, zei de beheerder gekscherend: “Vandaag zijn jullie met drie, morgen met vier!” Hij had nooit kunnen weten hoe dicht hij bij de waarheid was. Hij overhandigde ons de sleutel en liet de hut zien. Het park lag naast een prachtig meer. De nacht beloofde koud en helder te worden. Geweldige omstandigheden voor het noorderlicht! De voorspellingen waren erg goed; namelijk Kp7. Dit betekende dat het op onze locatie goed zichtbaar zou zijn. Opgewonden over wat er ging gebeuren (en een beetje ongerust over de hele situatie) gingen we naar buiten.

Hand in hand keken we naar de aurora die door de lucht boven de camping danste.

Het magische licht

Het noorderlicht verscheen eerst langzaam, maar uit het niets vlogen grote paarse en groene banden door de lucht. Hand in hand keken we naar de lucht terwijl we oooh en aaah riepen. Maar zo nu en dan slaakte Joke een ooooh! uit pijn. Ik had echt medelijden met haar. Na een tijdje besloot Joke naar bed te gaan om uit te rusten. Vanwege de situatie vroeg ik haar of ik het oké vond om het bos in te gaan om de aurora te fotograferen. Gelukkig stemde ze ermee in, zolang ik maar goed op mijn telefoon lette.

Ik parkeerde de auto aan de kant van de weg. Het was echt donker, maar de aurora verlichtte het landschap. Wat een fantastisch gezicht! Tamron SP 24-70 f/2.8 @ 24 mm | f/2.8 | 8 sec | ISO 1600.

Ik kende het gebied niet, dus besloot ik de weg naar het noorden te volgen, weg van de lichtvervuiling van het dorp (ook al was het niet zo veel, ik wilde totale duisternis). Ik nam een afslag dieper het bos in en vond een mooie bocht in de weg die ik als leidende lijn kon gebruiken. Gelukkig was de aurora tijdens mijn korte rit iets minder intens. Nadat ik mijn spullen had klaargezet laaide de show op. Dit keer zwaaiden grote banden groen en paars door de lucht. Het was zo waanzinnig mooi.

Strepen van groen en paars licht bewogen door de lucht. Dit was zo’n intense ervaring! Tamron SP 24-70 f/2.8 @ 24 mm | f/2.8 | 5 sec | ISO 1600.

Zo ver zuidwaarts

Terwijl de show zich ontwikkelde, sms’te ik vriend en collega-fotograaf Steven Henriksen, die op de Lofoten woont (en dus binnen de poolcirkel). Hij vertelde me dat ze alleen een heldergroene band aan de zuidelijke horizon zagen. Normaal gesproken is het noorderlicht te zien aan de noordelijke hemel (vandaar de naam), en wanneer de Kp-index hoger wordt, verschuift deze band hoger in de hemel (op de Lofoten werkt Kp 2 al). Nu was de Kp zo hoog dat de band ver voorbij de poolcirkel lag. Dit was natuurlijk goed nieuws voor mij. Af en toe leek het alsof de lichten op me neer regenden, dit betekende dat de aurora recht boven mijn hoofd was.

Als het noorderlicht recht boven je is, kun je getuige zijn van de corona; sterke lijnen die naar je toe lijken te bewegen. Tamron SP 24-70 f/2.8 @ 24 mm | f/2.8 | 6 sec | ISO 1600.

De hele lucht was gevuld met bewegende lijnen, fragmenten, kleuren en patronen. Ik bleef foto’s maken zonder me zorgen te maken over mijn camera-instellingen of de camera te bewegen. Ik wilde de compositie simpel houden, en nog belangrijker, ik wilde ook van de show genieten.

Rusteloos en bezorgd

Ondertussen lag Joke onrustig in bed. Ze sms’te me rond 23.00 uur om me te vertellen dat de krampen zich nu iedere 8 minuten voortdeden en dat ze zich zorgen begon te maken. We spraken af om 4 uur uit bed te gaan en om 5 uur rijden. Dat betekende dat ik niet veel tijd meer had om te slapen. Ik lag nog niet eens in bed. Bovendien was de show nog niet afgelopen, dus ik wilde nog niet naar bed.

Mist

Het was een koude nacht, of beter gezegd, het was ijskoud. En ik was buiten sinds 21.00 uur. Ik voelde mijn lichaam behoorlijk stijf worden. De show duurde al ruim 3 uur en nu begon het rommelig te worden. Dit gaf mij de kans om in de auto te stappen om een nieuwe plek te zoeken. Ik wilde de aurora fotograferen bij het meer van de camping. Dit zou mijn laatste foto worden; mist en wolken dreven binnen.

Ik beëindigde mijn sessie met deze romantische en bijna mystieke opname net voordat wolken en mist de nachtelijke hemel overnam. Dit betekende dat het bedtijd was! Tamron SP 24-70 f/2.8 @ 24 mm | f/2.8 | 20 sec | ISO 1600.

Toen ik eindelijk weer in de hut aankwam, was Joke nog wakker. Ze kon niet slapen vanwege de krampen. Het was 2 uur ‘s nachts en om 4 uur ging de wekker. Ik kon ook niet slapen. Na het opstaan, gehaast inpakken en een paar kopjes koffie, reden we richting Nederland. Het was nog ruim 1900 km naar Groningen. We hoopten vandaag veel kilometers te maken. 

Op zoek naar een ziekenhuis

Net voor de middag waren de krampen van Joke in een cyclus van vier minuten gekomen. Toen we nog thuis waren, had onze verloskundige ons verteld dat als dit het geval was, Joke moest bellen. We vonden een parkeerplaats en dat deed ze. De woorden van de verloskundige waren zo duidelijk als je maar kunt zijn: “Je bent aan het bevallen en je moet naar het ziekenhuis!” 

Het was ineens duidelijk. Al die tijd waren de krampen weeën geweest en het proces was al een hele tijd aan de gang. We hadden natuurlijk aan dit scenario gedacht en zelfs een Maxi-Cosi en een complete babybox meegenomen (geïnspireerd op de Finse geboortedoos met luiers, kleding, doeken, een matras etc. Nadat je de box hebt leeggemaakt, dient deze als bed, echt geweldig!) maar we hadden niet verwacht dat het zou gebeuren op onze weg naar huis. We hadden gedacht dat als ze zou besluiten om vroeg te komen, het in Noorwegen zou zijn (we hadden zelfs al het papierwerk klaar).

We besloten naar het Academisch Ziekenhuis in Uppsala te rijden (dat zelfs het beste ziekenhuis in het land bleek te zijn om te bevallen). Joke kende daar een aantal mensen van de afdeling radiotherapie (Joke is zelf radiotherapeut). Met nog twee uur rijden voelde ik mijn rechtervoet steeds zwaarder en zwaarder worden en de (minder dan) twee uur waren binnen de kortste keren voorbij … terwijl we een parkeerplaats zochten, reden we zo de kraamafdeling op. Wat een toeval!

Na een snelle controle werd alles bevestigd en werd een kamer voorbereid.

Een lange nacht

Het was 28 september rond 13.00 uur. Omdat de vooruitgang traag verliep, hadden we genoeg tijd om onze kamer klaar te maken, te lunchen, onze familie te bellen en een hotel voor Joke’s vader te zoeken. Nadat ik hem had afgezet (en een biertje met hem had gedronken om de zenuwen te kalmeren), ging ik terug naar het ziekenhuis. Joke had enkele tests afgerond en was klaar voor een korte wandeling in het nabijgelegen park. Het was nu rond 18.00 uur en het lopen werd voor haar een hele opgave, dus we hielden het kort. We hadden een zeer lange en zeer intense nacht voor de boeg…

Joke werkte hard en ik probeerde haar zo goed mogelijk te helpen, gebruikmakend van wat we tijdens de zwangerschapsyoga-lessen hadden geleerd om de pijn en stress op haar lichaam te verlichten. Het lukte me zelfs om wat foto’s te maken. Het was emotioneel en heel bijzonder.

De geboorte van ons zonnetje!

Op 29 september 2017 om 8.23 uur werd Kyra geboren. De naam Kyra betekent zon in het Oudgrieks. Het leuke is dat we deze naam al hadden lang voordat ze daadwerkelijk werd geboren. Het was alsof het spectaculaire noorderlicht twee nachten eerder een magische aankondiging was geweest voor Kyra die zou komen!

Helaas kwam de placenta niet mee en verloor Joke veel bloed. Daarom moest ze een operatie ondergaan. Ineens, na alles wat we de hele nacht samen hadden meegemaakt, was ik alleen met ons kleine meisje. Dit was echt onwerkelijk, maar ik wist dat Joke in goede handen was. Toen ze na het middaguur eindelijk terugkeerde, had ze 2,5 liter bloed verloren, maar ze wilde ons meisje graag in haar armen houden. Een paar uur later liep Joke rond zonder enige hulp, wat de verpleegsters op zijn zachtst gezegd schokte.

Op 29 september 2017 om 8.23 uur werd onze gezonde meid Kyra geboren.

Geboren in Zweden

Door Joke haar operatie moesten we meer dan een week in het ziekenhuis blijven, maar we hadden een eigen kamer en de mensen in het ziekenhuis waren geweldig! We hadden de beste zorg die we ons hadden kunnen wensen! Maar toen we eindelijk naar huis mochten gaan, waren we super blij. Tijdens onze week in het ziekenhuis las ik op de verpakking van de luiers, die we uit Nederland hadden meegenomen: “Born in Sweden”. Dus we hadden het kunnen weten …

Bedankt voor het lezen

Heel erg bedankt voor het lezen! Als je mijn fotografie mooi vindt, volg me dan op Instagram @harmenpiekema en Facebook. Bekijk mijn YouTube channel om behind the scenes vlogs te zien, hier kun je leren hoe bepaalde instellingen te gebruiken en mij volgen op mijn avonturen. Kijk voor gesigneerde prints even in mijn webshop. Alle support is welkom!